رابطه بین نوبت کاری و رضایت شغلی در کارکنان خدمات درمانی نظامی

مقدمه: در این مقاله قصد داریم تا به مطالعه رابطه نوبت کارى و رضایت شغلى در کارکنان خدمات درمانىنظامی بپردازیم. مواد و روشها: این مطالعه بر روی 301 نفر از کارکنان یک بیماران فوق تخصصی نظامی بصورتمقطعی در زمستان سال 1389 و با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای انجام پذیرفته است. ابزار استفاده شده در این مطالعه عبارت از پرسشنامه استاندارد رضایت شغلی JSS با 7 زیر حیطه حقوق و مزایا ، مدیریت ، طبیعت کار ، ارتباطات ، ارتقاء مقام ، ضوابط و شرایط کار ، همکاران و فرم اطلاعات دموگرافیک بود. در این تحقیق از روشهای آمار توصیفی (میانگین، نسبت) و استنباطی (تحلیل واریانس، آزمون تعقیبی دانکن) و برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده گردید. یافته ها: جمعیت نمونه مورد مطالعه متشکل از 301 نفر که 122 نفر(40/5%) روزکار کار، 65 نفر (21/6%) صبح و عصر کار، 43 نفر (14/3%) نوبتکار گردشی و 71 نفر (23/6%) شب کار بودند. نتایج این مطالعه بیانگر ارتباط مثبت معنی دار میان نوبت کاری با رضایت شغلی (P=0/021)، و دو حیطه حقوق و مزایا» (P=0/005) و ضوابط و شرایط کار (P=0/009) بوده است، 5 حیطه دیگر با نوبت کاری رابطه معنی دار آماری نشان ندادند. روزکاران و صبح و عصرکاران بیشترین میزان رضایت را نسبت نوبت کار گردشیو شب کاران نشان دادند. نتیجه گیری: با توجه به اینکه شب کاری و نوع چرخش مهمترین عامل در عدم رضایت نوبت کارانشناخته شده، اصلاح شیوه کار جهت تعدیل این دو عامل باید در دستورالعمل مسئولان قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

رضایت شغلی ، کارکنان خدمات درمانی ، نظامی ، نوبت کاری