وجوه تشابه و تفاوت تپه عبدالحسین با محوطه های دوره نوسنگی بدون سفال میانی در لوانت و آناتولی
محل انتشار: دومین همایش ملی باستان شناسی ایران
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 919
فایل این مقاله در 25 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
NCAI02_126
تاریخ نمایه سازی: 25 آذر 1395
چکیده مقاله:
تپه عبدالحسین یکی از مهم ترین محوطه های نوسنگی ایران با توالی لایه های بدون سفال و با سفال واقع در منطقه زاگرس مرکزی است که بر اساس سالیابی مطلق انجام شده قدمت آن به نیمه اول هزاره هفتم پ.م. تعلق داشته و با نوسنگی بدون سفال میانی در لوانت و آناتولی همپوشانی دارد. نوسنگی بدون سفال میانی دوره توسعه و پیشرفت قابل توجه روستاها در بیشتر مناطق خاورنزدیک است که با تحولات چشمگیر در ابعاد مختلف فرهنگ مادی (معماری، ساخت ابزارهای سنگی، تسهیلات ذخیره سازی آذوقه)، فرآیند اهلی شدن جانوران و گیاهان و تعاملات منطقه ای همراه است. این نوشتار که بر اساس مطالعات کتابخانه ای انجام شده نشان میدهد ساکنین تپه عبدالحسین دارای تشابهاتی در الگوهای اقتصادی، ساختار و سازمان اجتماعی، تعاملات منطقه ای و رفتارهای آئینی با سایر محوطه های هم افق در لوانت و آناتولی بوده گرچه در برخی موارد نیز از الگوهای متمایزی پیروی کرده اند. با توجه به موقعیت جغرافیایی تپه عبدالحسین که خارج از لوانت و آناتولی قرار دارد، به نظر می رسد این استقرار حاصل پراکنش و توسعه موج دوم فرهنگی از میانه فرات به مناطق استپی جنگلی .
کلیدواژه ها:
عبدالحسین-نوسنگی بدون سفال میانی- لوانت و آناتولی
نویسندگان
نادره عابدی
موزه ملی ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :