جستاری در نحوه ی کاربرد واژه ی«اخلاص»به عنوان مهم ترین اصل تربیت اسلامی در آثار شاعران پارسی گو

اهمیت تربیت و نقش آن در به فعلیت رساندن کمالات انسانی برکسی پوشیده نبوده و لازم است برای آن اصول و قواعدی با توجه به هر مکتب فکری تنظیم گردد، که استخراج این اصول نیز یقیناً ازمنابع علمی و فکری، آن مکتب ها خواهد بود. دین اسلام که دارای نگاه جامعی به جوانب مختلف زندگی بشری بوده و از جامع ترین مکاتب فکری می باشد، امر تربیت را فراموش نکرده و برای آن اصول وقواعدی را تعریف نموده که خاستگاه آن قرآن ، حدیث و سنت، خواهد بود .یکی از این اصول مهم ودر تربیت اسلامی که محققان از منظر های گوناگون به » اصل اخلاص « یا » خدا محوری «، اساسی کاربرد این مهم در قرآن و حدیث پرداخته و آن را به عنوان وجه افتراق تربیت دینی با تربیت غیر دینی عنوان نموده اند. به نظر می رسد بررسی این اصل و نحوه ی به کارگیری آن در آثار شاعران پارسی گوهم در کنار این تحقیقات ، می تواند کمک شایانی در تدوین کتب تربیتی و تبیین بهتر و راحت تر این اصول برای متربیان بنماید. بر این اساس این مطالعه درآثار بیش از پنجاه شاعر برجسته ی پارسی گوانجام یافت تا نشان دهدکه واژه اخلاص به عنوان شاخصه ی اصلی تربیت اسلامی ، در معانی و مفاهیم گوناگونی نظیر خدامحوری، رفتارخالصانه، مترادف صدق و راستی و مقابل ریا و ... به کار گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

اصول تربیتی ، خدامحوری ، اخلاص ، ریا ، صدق