مطالعه جایگاه و ویژگی های مصالح بکار رفته در بافت قدیم بوشهر در جهت الگوبرداری از آن در معماری امروز

رشد روز افزون جمعیت و توسعه ابنیه در کنار دستاورد های نوین علمی، امروزه توجه بسیاری را در وجوه به ویژگی های خاصی از جمله نمود ظاهری، بافت، ترکیب شیمیایی، خواص میکانیکی و فیزیکی، اثر محیطی و ... طبقه بندی می شوند. از جمله مصالحی که مورد استفاده قرار می گیرند و به راحتی در دسترس هستند، مصالح بوم آورد هستند. در گذشته به دلیل محدود بودن در بکار گیری مصالح در ساخت بناهای شهری، سیمای شهر ها ترکیبی یکدست و خوانا داشت و مصالح بومی سیمای شهر را مشخص می کردند. این پژوهشی با معرفی و بررسی ویژگی های مصالح بکار رفته در بافت کهن بوشهر، با هدف کاربرد این مصالح بوم آور، همساز با اقلیم و استفاده از ویژگی آنها در کالبدی نوین در جهت طراحی پایدار در منطقه، از دو روش توصیفی - تحلیلی و روش تفسیری تاریخی تهیه شده است. به این منظور بافت تاریخی بوشهر به عنوان نمونه ای با ارزش در اقلیم گرم و مرطوب و دارای هویت و سابقه طولانی در منطقه خلیج فارسی مورد معرفی، بررسی و تحلیل قرار گرفته و با توجه به تحلیل ها و بررسی ها راه کارهای اقلیمی- بومی مناسبی جهت کاربرد مصالح در این منطقه ارائه شده است. این بررسی ها حکایت از آن دارد که در معماری کهن بوشهر از مصالحی با ظرفیت حرارتی پایین و مصالحی که در مقابل رطوبت مقاومت بیشتری دارند کارایی بیشتری داشته اند و برای تبدیل کردن این بافت به بافتی بی نظیر، همساز با اقلیم و پایدار نقش موثری بازی کرده اند.

کلیدواژه ها:

مصالح ، اقلیم ، بافت قدیم ، بوشهر