ماهیت روانشناسی محیطی به عنوان دانشی نو در جهت فرآیند طراحی معماری پایدار

با توجه به ازدیاد جمعیت، آلودگی محیط زیست، محدود بودن منابع و در نهایت پیچیدگی های اجتماعی در دهه های گذشته بدون تردید بوجود آمدن و توسعه موضوع روانشناسی محیطی معماری در جوامع شهری اجتناب ناپذیر بوده است. نظر به اهمیت رفتار کاربران در تحقق اهداف پایدار و با توجه به آنکه در پژوهش های انجام شده بندرت به جنبه های روان شناختی و رفتارهای مرتبط با این رویکرد پرداخته شده است، لذا در این نوشتار تلاش شده است پیوند میان حوزه های روان شناسی و معماری مد نظر قرار گیرد. روانشناسی محیط به معماران و شهرسازان معاصر این امکان را می دهد که طرح هایی متناسب تر با خواسته های استفاده کنندگان و بر مبنای انطباق بیشتر با نیازهای ادراکی انسانی ارائه داده و موجب کاهش ادراکی فاصله میان معماری گذشته و معاصر و پذیرش و جهت دهی رفتارگرایانه و ادراکی انسانی، نسبت به طراحی معماری می باشد. بحث درباره باور جزمیت معماری ریشه های آن و عواقب پیروی از این باور، بخش عمده ای از ادبیات روانشناسی محیط را تشکیل می دهد. پیمایش آنها، جای دیگری را طلب می کند. آنچه در این مختصر قابل ذکر است اینست که برای فرار از دام جزمیت معماری باید میان محیط بالقوه یعنی محیطی که در ذهن معمار وجود داشته و باآرمانهای او آمیخته است و محیط بالفعل یعنی محیطی که در عمل ساخته شده و مورد بهره برداری مردم قرارمی گیرد تفاوت قائل شد. این مقاله با مروری کوتاه بر روند ایجاد و گسترش روان شناسی محیطی و ارتباط آن با طراحی کالبدی سعی در معرفی این دانش نوین به معماران، طراحان شهری و معماران طراحی منظر دارد. در انتها این نوشته اهمیت ایجاد دروس مربوط به این دانش را در مدارس معماری ایران مورد تأیید قرار می دهد

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، طراحی معماری ، پایدار ، روانشناسی محیطی ، ماهیت روانشناسی محیطی ، دانشی نو ،