جایگاه معماری تالار شهر در ارتقاء روابط اجتماعی

با توسعهی شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه، رشد سریع جمعیت و تمرکز فعالیتهای اقتصادی در شهرهای بزرگ،حرکت مردم از سمت روستاها به سمت شهرها و حاشیهی شهرها شده است. با افزایش جمعیت شهرها، فضاهای جمعی موجود پاسخ گوی نیاز فعلی شهروندان نمیباشد و این مسئله موجب انزوای شهروند در محیط شهری میشود. در چنین زمانی، شهروندان به جای تمایل به برقراری ارتباط با دیگران و ایجاد حرکتهای جمعی و گروهی، به حرکتهای فردی روی میآورند و جز پارهای از برخوردهای محدود، تمایلی بر ایجاد ارتباط با اطرافیان خود ندارند. ساخت یا توسعهی فضاهای اجتماعی در شهر، مردم را به حضور گستردهتر در اجتماع دعوت میکند و باعث دلبستگی بیشتر آنها به شهرشان میشود. تالار شهر به عنوان یک فضای عمومی شهری با عملکرد چند منظوره ای خود و ایجاد فضاهایی همچون فضای بحث وگفتمان، علاوه بر سهیم کردن مردم در تصمیمات شهری، با تلفیق فضاهای باز و بسته و ایجاد کاربریهای خودجوش،باعث تقویت و تشویق حس مشارکت و شرکت در گروههای اجتماعی میشود. در این مقاله سعی شده است که ابتدا به تعریف و بررسی اهمیت فضاهای شهری از دیدگاه نظریه پردازان پرداخته، سپس نقش این فضاها را در ایجاد تعاملات اجتماعی بررسی شود و با معرفی تالار شهر و عملکرد آن به عنوان یک فضای عمومی شهری و نمونه های مشابه آن در معماری سنتی ایران، نقش آن را در ارتقاء روابط اجتماعی شهری بررسی گردد وراهکارهایی در جهت تقویت آن بیان شود

کلیدواژه ها:

فضاهای شهری ، حیات شهری ، تالار شهر ، حس مشارکت ، تعاملات اجتماعی