هم آوایی شعر و معماری در طراحی باغ موزه ی گنجینه ی هنر جایگاه شهر و معماری

جایگاه شعر و معماری را می توان اینگونه بیان کرد که شعر انتزاعی ترین هنر بشری است که از ذهن و خیال و شعور باطنی سرچشمه می گیرد از نظر عرفا و حکما همچنین برخی از فلاسفه در بالاترین مرتبه قرار دارد و در این رده بندی، معماری عینی مقوله هنری است که اثر آن بر همگان ملموس است و همه به آن نیازمند و هرکس به فراخور اندیشه و درک خود می تواند از آن بهره ی مادی و معنوی بگیرد هنربخشی از فرهنگ بومی ملتهای گوناگون است و در این میان شعر در روح زندگی مردمان ایران زمین نقش بسته و از همین دریچه می توان به اعمال قلب آنان نفوذ و آنچه را که درست تر به نظر می رسد بیان کرد. از هنر شعر می توان برای بیان معماری کمک گرفت و به وسیله ی معماری می توان شعر را گسترش داد و مفاهیم پیدا و پنهان آن را به گوش = جهانیان رساندو از طرفی طراحی نمودن یک اثرکه بتواند پلی میان گذشته و زمان کنونی باشد و مولفه های هنر شعر و معماری را به هم پیوند بزند می تواند موضوعی جدید در دانش معماری باشد در این مقاله به حرکت از سمت شعر و رسیدن به طراحی معماری و در نتیجه دست آورد آن طراحی باغ موزه ی گنیجنه ی هنر براساس گنجینه ی نظامی که یکی از متون کهن ادبی ایران است می باشد می پردازیم. عناصر معماری شامل فضا، کالبد، فرم و عملکرد در راستای اشتراکات شعر و معماری قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

شعر ، معماری ، هویت ملی ، هنر ، فرهنگ