اصول طراحی فضای شهری پایدار با رویکرد پیاده مداری

طراحی فضای شهری پایدار به عنوان بستر اجتماعی انسان پس از مطرح شدن مشکلات زیست محیطی و تغییر اقلیم جهانی در علوم مرتبط با شهرسازی مورد توجه ویژه قرار گرفته است بنیان طراحی فضای شهری پایدار، رشد بی رویه جمعیت و به تبع آن رشد سریع و روزافزون وسعت شهرها در شهرسازی دوران مدرن می باشد که همین امر سبب بر هم زدن تعادل و توازن بین کارکردهای شهری شده و استفاه از وسایل حمل و نقل موتوری به عنوان یک وسیله غالب بر زندگی شهرنشینی سایه افکنده است مبانی نظری طراحی شهری پایدار همچون مباحث پایداری، مقوله ای میان رشته ای است. براین اساس گستردگی دامنه موضوع ابهامات فراوانی رادر زمینه تحقق پذیری آن برای برنامه ریزان و طراحان شهری ایجاد می کند در این راستا پرسشهایی در رابطه با طراحی فضاهای شهری پایدار با رویکرد پیاده مداری بدین صورت مطرح میشود: آیا معیارهای مشخصی برای تعریف شهر پایدار از منظر رویکرد پیاده مداری وجوددارد؟ شاخصه های پیاده مدار کردن شهرها چگونه بر معیارهای مذکور تاثیر می گذارد؟ هدف اصلی این پژوهش تدقیق اصول طراحی فضای شهری پایدار با رویکرد پیاده مداری در جهت رسیدن به بهبود شرایط زیست محیطی در شهرها می باشد . روش انجام تحقیق از نوع توصیفی تحلیل مبتنی بر بر مطالعه اسنادی نظریه های موجود و مقایسه تطبیقی نظرات مختلف در حوزه شهرهای پیاده مداری در جهت رسیدن به فضای شهری پایدار است. نتایج این تحقیق نشان میدهد که در جهت دستیابی به اصول طراحی فضای شهری با استفاده از ابعاد پنج گانه طراحی شهری پایدار می توان در راستای پیاده مدار کردن شهرها با استفاده از راهبردهایی نظیر الویت دادن به دسترسی پیاده، دوچرخه و حمل و نقل عمومی پرهیز از گستردگی شهرها، اختلاط کاربردی و در نتیجه قابلیت پیاده مداری که نمود کاهش استفاده از انرزی های تجدید ناپذیر می باشد گام نهاد.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، توسعه پایدار ، پیاده مداری ، شهر پایدار ، محیط زیست