مدل سازی توزیع دارو و تخمین زمان بهینه تابش لیزر در درمان سرطان به روش فوتودینامیک

روش درمانی فوتودینامیک بر مبنای واکنش فوتوشیمیایی است. این واکنش ها برای ایجاد پاسخ مناسب نیازمند مقادیر کافی از واکنشگر نوری (دارو) و اکسیژن، همچنین نور با توان کافی و طول موج مناسب هستند. محلول این واکنش ها، 1o2 (اکسیژن یکتا) یا رادیکال های آزاد می باشد که به اکسیداسیون سلول و مرگ بافت می انجامد. میزان موفقیت در درمان بستگی به مقدار واکنشگر نوری در بافت و همچنین تعداد فوتون های دریافتی دارد. در این مقاله یک مدل ریاضی به صورت تخمین غلظت لحظه ای واکنشگر نوری در بافت ارائه میشود. همچنین مدلی برای تخمین زمان بهینه تابش لیزر و بررسی موفقیت درمان طول زمان پیشنهاد می گردد. به این ترتیب امکان بررسی اثر پارامترهای مختلف در درمان فتودینامیک و بهینه سازی درمان فراهم می شود. به منظور نمایش قابلیت های مدل، زمان بهینه تابش که در آن زمان، تومور بیشترین تخریب و ناحیه مرزی حداقل تخریب را دارد، همراه با درصد تخریب هر ناحیه، برای سه نمونه تومور تخمین زده شده است. همچنین نتایج بدست آمده نشان می دهد که هر چه میل ترکیبی دارو با سلول های بافت سرطانی نسبت به سایر بافت ها بیشتر باشد شانس موفقیت در درمان بیشتر می شود.

کلیدواژه ها:

درمان فوتودینامیک ، واکنشگر نوری ، فوتوفرین ، برهمکنش فوتوشیمیایی