تخمین پاسخ لرزه ای سازه های بادبندی واگرا با استفاده از روش انرژی

با توجه به نوع نگرشی که به حرکت لرزه ای زمین می توان داشت، روش های طراحی در مقابل این پدیده می تواند متفاوت باشد. از جمله روش های طراحی در حال حاضر میتوان به روش طراحی لرزهای بر پایه روش نیرویی اشاره کرد. به دلیل ضعف این روش در لحاظ نکردن عوامل مهمی چون پتانسیل آسیب به سازه و مشخصات حرکت قوی که منجر به عملکرد نامناسب سازه ها تحت زلزله های مخرب گردید ، دیدگاه طراحی لرزه ای به سمت روش های غیرخطی بر پایه مفاهیم عملکردی سوق داده شد. در روش های عملکردی که بر پایه تحلیل غیرخطی سازه ها استوار است، پاسخ سازه در سطوح مختلف خطر محاسبه و با توجه به عملکرد مورد انتظار در سطح خطر مربوطه محاسبه گردیده و کفایت طرح مورد ارزیابی قرار می گیرد. در محاسبه پاسخ از روش های تحلیل استاتیکی و یا دینامیکی بسته به اعتبار روش در سازه مورد نظر بهره گرفته می شود. در این راستا روش های مختلف و عموما تقریبی از جمله روش انرژی نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد. با توجه به ضعف هایی که در روش های دیگر طراحی وجود دارد، به نظر می رسد که در آینده نزدیک روش انرژی با رشد و تکامل مناسب جایگزین روش های فعلی طراحی لرزه ای سازه ها شود. از آنجا که میزان آسیبی که از زلزله به سازه وارد می شود، ارتباط نزدیکی به میزان ظرفیت سازه در جذب و استهلاک انرژی دارد، می توان انتظار داشت که روش بر پایه انرژی راهکار مناسبی جهت بررسی عملکردی سازه ها باشد. در این مطالعه ابتدا دقت روش انرژی بر پایه تحلیل استاتیکی غیرخطی در تخمین نیاز تغییرمکانی سازه های بادبندی واگرا با تعداد طبقات متفاوت تحت رکورد با خصوصیات نزدیک بررسی شده است. همچنین از نتایج آنالیز غیرخطی تاریخچه زمانی مربوط به هر رکورد به عنوان سنجش دقت نتایج روش انرژی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

طراحی لرزه ای ، روش انرژی ، نیاز تغییرمکانی ، رکورد نزدیک رسل