تجلی ولایت الاهی در ولایت ائمه

بدون تردید ولایت و امامت، به معنای حق تصرف در امور خلق، به خدای تعالی اختصاص دارد؛ چون خدای تعالی خالق همه خلایق و در نتیجه مالک مطلق آنهاست. مولویت نیز بر مالکیت استوار است و کسی حق تصرف و آمریت دارد که مالکیت داشته باشد. البته لازم نیست همواره مولویت به طور مستقیم بر مالکیت استوار گردد بلکه مالک و مولی می تواند به دیگری نیز مولویت عطا کند؛ پس ممکن است کسی به اذن خالق و مالک بندگان، بر آنها آمریت و حق تصرف پیدا کند؛ بر این اساس پذیرش امامت الهی و تسلیم و خضوع در مقابل امام نه یکی از فروعات دین بلکه عین توحید است. آنچه شیطان را از درگاه ربوبی طرد کرد، عدم اقرار به منصب الهی امامت و تکبر در برابر امام برگزیده از ناحیه خداوند سبحان بود. بر پایه آموزه های دینی ه اراده خداوند بر آن تعلق گرفته که به صورت مستقیم با بندگانش ارتباط برقرار نکند، از این رو همواره رسولانی به میان مردم فرستاده تا حامل پیام های او بر مردم باشند. همچنین به عده ای از بندگان برگزیده خود حق امر و نهی عطا کرده است. اعطای آمریت به برگزیدگان و تکلیف سایربندگان به اطاعت مطلق از ایشان، از سویی جهت تکریم برگزیدگان و از سوی دیگر به منظور امتحان سایر بندگان است.. به همین جهت هر کس در کوچک ترین مسأله ای امام برگزیده خدا را رد کند در حقیقت خدا را رد کرده است. پس تسلیم در مقابل امام الهی و پذیرش منصب الهی امامت در حقیقت تسلیم در مقابل خدای تعالی و پذیرش توحید و مولویت اوست.اهمیت مسأله امامت به قدری است که هر کس بدون معرفت امام الهی بمیرد با کفر و نفاق و شرک از دنیا رفته است. در این نوشتار کوشیده ایم ولایت الاهی و تجلی این ولایت در ولایت امامان اهل بیت (ع) را تبیین و تشریح کنیم.ولایت در آیه الکرسیدر آیه 257 سوره بقره سخن از ولایت و سرپرستی به میان آمده است. براساس این آیه شریفه، مخاطبان خدای تعالی دست کم به دو گروه تقسیم شده اند، عده ای مولویت خدای تعالی را پذیرفته، مؤمن نامیده شده اند و دسته-ای دیگر تحت مولویت غیر خدا - که از آنها تعبیر به طاغوت شده است - قرار گرفته و کافر شمرده شده اند.چنان که می دانیم مولویت به معنای حق تصرف در امور دیگری و به دست گرفتن عنان اختیار اوست. از سوی دیگر انسان با نگاه به ظاهر دارایی هایه خویشتن، همواره خود را صاحب اختیار و حاکم بر امور خویش می داند لذا با توجه به این موضوع، پذیرش سرپرستی دیگری و سپردن امور خود به دیگران، اساساً بی معنا و غلط خواهد بود.