شفاعت از مجرم نزد حاکم

وقتی در یک جامعه ی ایده آل و اسلامی کسی مرتکب جرمی شده و نقض هنجاری به وجود آمده و اعمال قانون و مجازات از طرق قضایی تنها راه حل به شمار نمی آید، بلکه به عنوان آخرین راه حل مورد نظر قرار می گیرد. شفاعت از خاطی نزد حاکم جهت عفو او -که موضوع تحقیقی این مکتوب است- برای حل این انحرافات و پاسخ دهی به نقض هنجارهای به وجود آمده راه حلی غیرقضایی و مطلوب است. این موضوع که برخاسته از تعریف و مقام انسان در اسلام و دیدگاه عقیدتی از آن است در منابع و آثار فقهی بارها مطرح شده است و علاوه بر تجویز، تأکید به اصلاح منحرفین از این طریف نیز باید به آن افزود، ولیکن با وجود این شفاعت از جانب نظام حقوقی ایران مورد بی مهری و کم حوصلگی قرار گرفته و در نتیجه ی متروک گذاشتن این مهم موجب ازدهام جمعیت کیفری و مخصوصاً در زندان ها گذاشته است. لذا قانونگذار باید سیاستی در پیش گیرد که در ضمن به رسمیت شناختن شفاعت یا پایمردی نزد حاکم به نفع خاطی، و کیفرزدایی از بسیاری از جرایم، جامعه را به سوی مشارکتی کردن پاسخ به جرایم سوق داده و از وقوع و تکرار آنها جلوگیری کند.

کلیدواژه ها:

شفاعت ، میانجی گری ، حاکم ، جرایم حق اللهی ، جرایم دارای جنبه ی عمومی ، عفو