بازجست انگاره های محی الدینی در ترجیعات عراقی

شیخ محی الدین بن عربی ، مشهور به شیخ اکبر بزرگترین تدوین گر اندیشه ی عرفانی در عالم اسلام است. اهمیت افکار ابن عربی در عرفان اسلامی تا جایی است که بسیاری از محققان عرفان، دوره ی پس از او را دوران استیلای اندیشه ی محی الدینی دانسته-اند.ابن عربی با بیان آراء عرفانی خود در باب وحدت وجود ، اعیان ثابته ، اسماء و صفات الهی ، تجدد امثال ، نظریه ولایت ، انسان کامل ، حضرات خمس و تشبیه و تنزیه و... تأثیری ژرف و شگرف بر اندیشه ی عرفانی پس از خود نهاد؛ چنان که بسیاری از عارفان پس از او یا از شارحین عرفان او بوده اند یا از مدافعین و یا از زمره ی منتقدین. فخرالدین عراقی از جمله عارفانی است که متأثر از اندیشه ی محی الدینی است. سیمای عراقی به عنوان شاعری شوریده و قلندرمنش در ادب عرفانی مطرح است، با این حال آثار او رنگ فلسفی دارد؛ چنان که لمعات او را لب فصوص دانسته اند و این گواه تأثیر اندیشه ی محی الدینی بر آثار اوست. این تأثیر تنها در لمعات مشهود نیست بلکه در دیوان او نیز سیطره ی اندیشه ی ابن عربی بارز است از این رو ما در این مقاله به بررسی تاثیر اندیشه شیخ اکبر بر ترجیعات دیوان عراقی پرداخته ایم

کلیدواژه ها:

ابن عربی ، عراقی ، وحدت وجود ، فیض اقدس ، فیض مقدس ، تجلی و ظهور ، اعیان ثابته