بررسی نور در عرفان زرتشتی و بیان مشترکات آن با عرفان مولانا

دین زرتشت از کهن ترین ادیانی است که حاوی مبانی و مایه های اصیل عرفانی بوده و بر ادیان شرقی و غربی تأثیر شگرف داشته است. بی شک در عرفان و تصوف بیش از هر رشته ی دیگری، میراث زرتشتی حفظ و نگهداری شده و با تفسیرهای جدید و مناسب با دین اسلام ارایه گردیده است.با توجه به اهمیت نور در عرفان زرتشتی باید به این نکته پرداخت که مولوی نیز به عنوان یک عارف نامی مانند سایر عرفای پیش از خود و تحت تأثیر عرفان زرتشت به نماد نور توجه داشته و نسبت به معانی و مفاهیم متعالی آن تأمل کرده است. او نیز موضوعات بنیادین عرفانی از قبیل حقیقت وجود، حقیقت انبیا و اولیا، مسأله ی رویت حق، مسأله ی وحدت وجود و مقام فنا و بقا را که از پیچیده ترین موضوعات عرفانی است، از طریق نماد نور شرح و بسط داده است. البته باید متذکر شد که نماد نور در آثار مولانا نسبت به پیشینیانش از بسامد بالایی برخوردار است، و صور خیال و ایماژهای جذاب و جالبی دارد.مولانا براساس تجربه ی عرفانی خود، واژه ی نور را برای توصیف حقیقت وجود حق به کار می برد، که در این مقاله به بررسی آن پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

زرتشت ، عرفان ، مولانا ، نور ، حقیقت