بررسی تاثیر قطعه بندی اراضی مسکونی شهری، بر کیفیت کالبدی- فضایی سکونت در ساختمان های مسکونی

امروزه تفکیک اراضی شهری در توسعههای جدید شهری ایران به صورت تقسیم قطعات و تعیین بر و کف است و این امرمعمولاً با توجه به نقشه های دو بعدی و نهایتاً با ارائه جداول و نمودارها انجام می پذیرد، و این در حالی است که درکشورهای توسعه یافته مفهوم تفکیک اراضی مفهومی فراتر از تقسیم بندی اراضی و تعیین بر و کف است. به نظر می رسداین مسئله سبب شده است که در موراد بسیاری توجه به نیازهای مختلف و متنوع شهروندان مختلف مغفول بماند وتیپ پندی های نسبتا مشابه ی در طراحی پلان ها نمود پیدا کند. پژوهش حاضر برآنست که به بررسی میزان ارتباط میانقطعه بندی اراضی مسکونی شهری و کیفیت فضایی ساختمان های مسکونی پرداخته و نحوه تاثیر این قطعه بندی ها را برکیفیت فضایی محیط زندگی ساکنانش، تبیین نماید. بنابراین جهت دستیابی به این هدف با استفاده از منابع کتابخانه ایو اسنادی عوامل موثر بر کیفیت معماری فضاهای مسکونی شناسایی شده و در مرحله بعد از طریق استراتژی تحلیلی واستنتاجی نحوه ی تاثیرگذاری ساختار قطعه بندی ها بر کیفیت فضاهای ساختمانهای مسکونی بررسی شده است. درپایان نتایج نشانگر آن است که کوچک بودن قطعات و تشابه آنها باعث یکدست و یکشکل شدن طرح های نهایی شدهاست؛ طوریکه در موراد بسیاری صرفا جابجایی های کوچکی در نحوه استقرار و ارتباط فضاها ایجاد شده است و کلیاتطراحی دستخوش تغییر نشده است و همچنین این امر بر کیفیت نورگیری فضاهای داخلی تاثیر گذاشته و همچنینموانع بصری را نیز جهت ایجاد دید و منظر مناسب ایجاد می نماید. لذا تجدیدنظر در نگاه دوبعدی به طراحی و تفکیکاراضی مسکونی و ایجاد تنوع در قطعه بندی ها می تواند تا اندازه زیادی به طراحان در ایجاد طرح های خلاقانه و نیازستجی-شده کمک نماید.

کلیدواژه ها:

قطعه بندی ، اراضی مسکونی ، کیفیت زندگی ، کیفیت فضا ، معماری