مکان یابی و طراحی استراحتگاههای بینراهی با رویکرد هویت بومی

امروزه با توسعهی جادهها و خدمات حمل و نقل و افزایش سفر، نیاز مسافران به امکانات و خدمات گوناگون در طول سفر افزایش یافته است. ازاین رو توجه به ایجاد فضاهای استراحتگاهی بین راهی برای تامین نیازهای مسافران اهمیت زیادی پیدا کرده است. در حال حاضر اگرچه استراحتگاه-های بین راهی زیادی در محورهای ارتباطی کشور ساخته شده و مورد استفاده قرار گرفتهاند؛ لیکن بعضاً مکان یابی و طراحی آنها دچار مشکل بودهو فاقد هویت بومیاند. چرا که این استراحتگاهها نه تنها به تقویت بستر خود کمک نمیکنند بلکه سبب ایجاد مناطق متمرکز حومهای جدید در طول مسیر میشوند. این پژوهش بر آن است که با بررسی ادبیات موجود در این زمینه و با توجه به شرایط و نیاز کشور و کارکرد استراحتگاههای بینراهی به معرفی رویکردی جدید در ایجاد این فضاها بپردازد. در این مقاله که از نوع توصیفی است ابتدا شرایط و معیار های انتخاب مکان استراحتگاه هایبین راهی بررسی و پس از آن به لزوم توجه به هویت بومی و ارتباط فضای بینراهی با اجتماعات محلی در طراحی استراحتگاههای بینراهی پرداخته شده است تا از این طریق بتوان به خلق چنین فضاهایی با هویت بومی برای مسافران جاده ها و مردم محلی، با ساختار و کارکرد مناسب دست یافت

کلیدواژه ها:

استراحتگاه بینراهی ، هویت ، بومیگرایی ، طراحی و مکان یابی