بررسی رابطه درونزایی شاخص های ژرف ساخت، در اسلوب های معماری ایرانی-اسلامی

تحقیقا، معماری به عنوان ظرف فعالیت های بشری، هماره در گذار تاریخ، وابسته به اقلیم، ایدئولوژی و تکنیک های ساختن زمان خود بوده است؛ که در هر عصر قرائت های قریب به ادراک بشری را، کالبدی نموده است. در این بین انسان به بهانه صفت حیوانی بودنش دارای خصائص ذاتی وطینتی، مشترک است؛ که البته در هر مکانی، تجلی این خصلت ها بسته به ایدئولوژی ها و مکاتب حاکم بر نظام فکری جامعه در اطوار مختلف وگاه متفاوت و گاها متضاد؛ نمود عینی در محیط مصنوع تحت کنترل بشر را دارد. به نظر می رسد ژرف ساخت ها، نظریه ای در این راستا باشند که رابطه ای درونزا با معماری هر ملت و قومی را دارد؛ که البته اسلوب های معماری ایرانی- اسلامی نیز از این قائده مستنثنی نمی باشند. هدف پژوهش پیش رو آن است که با بیان شاخص های ژرف ساخت و اسلوب های معماری ایرانی-اسلامی در منازل مسکونی بر اساس منابع معتبر اسلامی به ارائه راهکاری در جهت نیل به قوانینی کلی در طراحی معماری منازل مسکونی مسلمانان برسد؛ و در این راستا از منابع کتابخانه ای برای گردآوری داده ها و اطلاعات لازم، و روش تحقیق کیفی و با بهره مندی از راهبرد تدابیر چندگانه نسبت به تحلیل و نتیجه گیری کافی بپردازد. و در پایان به نقطه مشترک تاثیر نیاز ها و عقاید بشر و اقلیم در معماری دست یابد.