شناسایی بنیان های نظری معماری پایدار در فضاهای خانه سنتی ایرانی

طراحی پایدار نوعی از معماری است که از حداکثر استعدادهای محیطی برای آسایش مصرف کنندگان سود می جوید وراهکارهای هوشمندانه ای در این راه به کار می گیرد در حالی که شرایط نامطلوب حاصل از ساخت و ساز را به حداقلسوق می دهد. ساختمان ها از مرحله طراحی و نحوه استقرار می بایست به شرایط و موقعتی به خوبی پاسخ مساعد دهند در حالی که مواجهه و مقابله با طبیعت را به حداقل سوق می دهند. مبانی معماری ایران از طبیعت و نیروهایآن اخذ شده)نور، آب، باد و خاک( و قویاً متن گرا، زمین مدار و جزء لاینفک محیط است. معماری و شهرسازی سنتیایران به زیبایی و سادگی و به شکل ارگانیک و سازگار با محیط زیست ساخته شده است.. این معماری با توجه به نیازهای مادی و معنوی مردم و با بهره گیری از شرایط و توانایی های محیط طبیعی و فرهنگ خاص هر منطقه یجغرافیایی به منظور تأمین آسایش جسمی و روحی انسان شکل گرفته است. یکی از دلایل سردرگمی و بی هویتی معماری امروز در ایران، گسست از گذشته و نادیده گرفتن اعتقادات فرهنگی و ارزش ها می باشد. البته بدین معنینیست که طراحی معماری امروز کاملاً باید مطابق با الگوهای سنتی باشد . شناخت فضاهای معماری تاریخی می تواند زمینه ی مناسبی برای درک الگوهای سنتی پدید آورد تا با زندگی دوباره بخشیدن به الگوهای کهن بتوان آن ها را با شرایط جدید مطابقت داد. در انتها ما را بر آن داشت تا با این پژوهش عواملی را که سبب پایداری خانههاس سنتیایران شده، با روش توصیفی تحلیلی بررسی کرده و به جمع بندی و ارائه راهبردهایی با توجه به فناوری جدید در - راستای حفظ معماری بومی که موجب توسعهی پایدار خانه ها میشود بپردازیم

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری پایدار ، معماری ایرانی ، خانه سنتی