جداسازهای دندانپزشکی و نقش آنها در جلوگیری از ورود جیوه به شبکه فاضلاب

انسان به طور دائم و موقت در معرض 35 فلز سمی قرار دارد که از این تعداد 23 فلز جزو عناصر سنگین هستند. این فلزات برای انسان بالقوه سرطان زا، موتاژن، تراتوژن و آلرژی زا می باشند. از بین این فلزات، جیوه و فلزات مربوط به آن دارای بالاترین سمیت برای اکوسیستم های آبی محسوب می شوند. از بین منابع انتشار آلودگی جیوه، واحدهای دندانپزشکی به عنوان یکی از منابع آلودگی جیوه در محیط به رسمیت شناخته شده اند که حدود70-10 درصد جیوه روزانه در تصفیه خانه های فاضلاب از جریان فاضلاب دندانپزشکی ها وارد می شود و از کل آلودگی های جیوه در محیط حدود 2/0- 04/0 درصد مربوط به مطب های دندانپزشکی است و آمالگام دندانی منبع قابل توجهی از آلودگی جیوه است که حدود 52-50 درصد آن را جیوه تشکیل داده است. از آنجایی که سیستم های تصفیه فاضلاب جهت حذف مواد آلی طراحی شده اند، نسبت به این مواد سمی حساس هستند و این مواد باعث کاهش کارایی سیستم های تصفیه فاضلاب می شود که در نهایت این مواد وارد لجن شده و از این طریق به محیط وارد می شوند پس بهترین روش حذف این مواد از منبع تولید آن می باشد. امروزه جهت حذف ورود آمالگام به سیستم های فاضلاب از جداسازهای استاندارد استفاده می شود. جداسازهای معمول، کارایی لازم را جهت حذف ذرات آمالگام ندارند و به جریان زیاد حساس هستند پس نیاز است که از روش های مناسبی جهت جلوگیری از ورود ذرات آمالگام به فاضلاب استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

فلزات سنگین ، واحدهای دندانپزشکی ، آمالگام ، تصفیه خانه فاضلاب ، جداسازهای استاندارد