بررسی بومی گرایی در ساختمانهای بلندمرتبهبا رویکرد معماری پایدار

افزایش تراکم از طریق احداث ساختمان های بلند، یکی از راه های توسعه درون شهری است . این روش پاسخیطبیعی به رشد جمعیت، کمبود زمین ، افزایش سطح زیر پوشش خدمات شهری و محدودیت های توسعه افقی شهرها می باشد، ولی در جایی که بستر مناسب خود را از نظر طبیعی نیافته باشد، مشکلات جدیدی ایجاد می کند . در شهرهای امروزی، ساخمان های بلند مرتبه یکی از عوامل تأثیر گذار در منظر و زیست بوم شهری و از طرفی نقش شاخصی در خواناسازی محنی را برعهده دارد . این ساختمان ها از نظر زیست محیطی عوارض روانی، اجتماعی و طبیعی فراوانی به دنبال دارد . هدف از ای پژوهش، بررسی تأثیرات بلند مرتبه سازی بر محیط طبیعی پیرامون خود می باشد که شامل : عوامل مربوط به خاک و زمین ، نور، هوا، تأسیسات، تجهیزات زیربنای و صدا می باشد . با توجه به رشد جمعیت و شهرنشینی، راهبرد بلندمرتبه سازی، در زمان حاضر رواج یافته است . بعلت تجمیع کاربران در سطحی محدود و بهره گیری قابل توجه از منابع انرژی در ساختمان های بلند، لازمست تا رویکرد پایداری در فرآیند طراحی و مرحله بهره برداری مورد توجه قرار گیرد . نظر به اهمنت رفتار کاربران در تحقق اهداف معماری پایدار و با توجه به آنکه در پژوهش های انجام شده، بندرت به جنبه های بومی گرایی وارتباط آن با صنعت ساختمان سازی پرداخته شده است؛ لذا در ای نوشتار تلاش شده است پیوند میان حوزه های معماری پایدار وساختمان سازی مدنظر قرار گیرد . پژوهش حاضر، با مبنا قرار دادن هرم نیازهای مازلو، به شناخت راهبردهایی در جهت ترویج رفتارهای پایدار پرداخته است .

کلیدواژه ها:

بنای بلند مرتبه ، معماری پایدار ، نیازهای رفتاری ، اثرات زیست محیطی ، محی زیست شهری