بررسی و شناخت معماری آرامگاهی دوره ایلخانی - تیموری (نمونه موردی: آرامگاه شیخ رشیدالدین محمد بیدوازی)

آرامگاه ها یا مقابر در جهان اسلام پس از مسجد، به عنوان بناهای مذهبی و غیرمذهبی مقام دوم را دارا هستند. این بناها از گوناگونی سبک های هنری و معماری ویژهای در ادوار مختلف اسلامی برخوردارند که پیوسته پیچیده ترین و بهروزترین تکنیک های معماری جهت ساخت شان مورد استفاده قرار می گرفته است. در خراسان ساخت مقابر برای امامزادگان و صوفیان به نشانه احترام گذاشتن به گذشتگان رایج بوده، که یکی از این مقابر، آرامگاه شیخ رشیدالدین محمد بیدوازی است که در روستای بیدواز و شهرستان اسفراین، واقع در استان خراسان شمالی بنا شده است. قدمت این بنا به اواخر دوره ایلخانی و دوره تیموری باز می گردد و همچنین عمده مصالحی که در ساخت آرامگاه بکار برده شده خشت، آجر، لاشه سنگ، گچ، چوب و انواع مختلف ملات بوده که برگرفته از مصالح بوم آورد منطقه است. سبک های هنری و فضاهای معماری آرامگاه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است که هدف نگارندگان در مقاله حاضر، روشن ساختن اهمیت و شناخت بناهای آرامگاهی ایرانی اسلامی برمبنای بازشناخت تکنیک های معماری و سبک های هنری پیشینیان بوده است.

کلیدواژه ها:

آرامگاه ، شیخ رشیدالدین محمد بیدوازی ، اسفراین ، ایلخانی تیموری ، ایرانی اسلامی