اصول سازگاری بومی بر اساس بررسی شاخصه های مزاجی محیط، به منظور توسعه پایدار کالبدی و منظر معماری و شهرسازی در آینده ایران

بکارگیری روش های سازگاری معماری و محیط بر اساس شاخصه های مزاجی محیط که یکی از اهداف توسعه پایدارکالبد و منظرمعماری و شهرسازی است، در سنت گذشته ، آسایش را ، در زندگی مردم به همراه داشت و امروزه ،وابستگی به فن آوری سبب ناسازگاری کالبد و بوم و عدم تامین آسایش زمینه گرا ، گردیده است. برای احیاء این امر ،لازم است اصول و الگوهای سازگاری بومی- مزاجی انسان و محیط در محورهای طبیعی همچون باد ، آب ، آفتاب و گیاه ، شناسایی و برای کاربرد طراحانه ، تنظیم و معرفی گردند. آسایش جسمی با بیان قواعد بهره مندی از موارد ذکر شده ،شکل می گیرد.در سنت گذشته ، باد ، با حساسیت نسبت به جهت و منشاء آن ، اولویت بندی می شد و نسبت به هرگونه باد ، مهندسی ویژه ای لحاظ می گردید.همین امر ، نسبت به جهت جریان رودها ، نوع خاک و گیاهان ، رطوبت هواو خصوصیات مصالح بر اساس طب سنتی و آسایش جسمی انسان قابل طرح است .این اصول ، امروزه چندان مبنایطراحی معماری نیستند و این پژوهش قصد دارد آن ها را به عنوان مبنای توسعه پایدار در آینده منظر و کالبد در حوزهمعماری و شهرسازی معرفی کند.

کلیدواژه ها:

سازگاری معماری و محیط ، توسعه پایدار ، کالبد ، منظر ، بوم ، آسایش زمینه گرا