مقایسه اثربخشی مؤلفه های رفتار درمانی دیالکتیکی بر نشانه های عاطفی، شناختی و جسمانی افسردگی بیماران مبتلا به اختلالات سازگاری

سابقه و هدف : اختلال سازگاری، یک واکنش غیر طبیعی و بیش از حد به عوامل استرس زا قابل شناسایی در زندگی است. شدت واکنش بیش از حد انتظار معمول رخ می دهد و می تواند به طور قابل توجهی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا تحصیلی فرد تداخل ایجاد می کند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی مؤلفه های رفتار درمانی دیالکتیک در کاهش نشانه های افسردگی بیماران مبتلا به اختلالات سازگاری بود. روش بررسی : این مطالعه نوعی کارآزمایی بالینی شبه آزمایشی است. 28 بیمار با تشخیص اختلال سازگاری براساس ملاک های DSM-V به طور تصادفی در 3 گروه درمان آزمایشی و گروه کنترل قرار گرفتند. بیماران گروه آزمایش به مدت 8 هفته مورد درمان قرار گرفتند. پرسشنامه ی افسردگی ویراست دوم «بک» قبل از شروع درمان و در پایان درمان بر روی بیماران اجرا شدند. نتایج با استفاده از آمار توصیفی و آماری استنباطی، آزمون کوواریانس و آزمون های تعقیبی (LSD) با نرم افزار SPSS-19 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : بیماران هر 3 گروه بهبودی قابل توجهی بعد از درمان داشتند. نتایج تحلیل کوورایانس نشان داد رفتار درمانی دیالکتیکی منجر به بهبود قابل توجه علائم عاطفی، شناختی و فیزیکی افسردگی در مبتلایان به اختلال سازگاری می شود. نتیجه گیری : به نظر می رسد رفتار درمانی دیالکتیکی در درمان شدت علائم افسردگی مؤثر باشد.

کلیدواژه ها:

اختلالات سازگاری ، افسردگی ، رفتار درمانی دیالکتیکی