تأثیر سبک زندگی در تربیت دینی

دین اسلام بیش از هر دین و مکتب دیگری، به تربیت اهمیت داده است. درتربیت، تربیت دینی از جایگاه رفیعی برخوردار است . بین تربیت دینی و سبک زندگی رابطه تنگاتنگی وجود دارد. تربیت، تغییر هدفمند پایدار است که به سبک زندگی می انجامد. تربیت صحیح مبتنی بر فطرت، سبک زندگی مطلوب و حیات طیبه جاوید که همان سبک زندگی اسلامی است را می سازد بدون شک خانواده ، محلی است که در آن ارزشهای اخلاقی ، باورهای دینی و هنجارهای اجتماعی از والدین به فرزندان منتقل می شود و زمینه ی تربیت دینی آنان فراهم می گردد. از این رو می توان ادعا کرد که سبک زندگی دینی خانواده ، برای تربیت دینی فرزندان از قابلیت و ظرفیت بسیار بالایی برخوردار است. در محیط خانواده ای که به سبک دینی زندگی می کنند، پدر و مادر نخستین الگوها و نمونه هایی هستند که کودک، ارزشهای اخلاقی و دینی و سایر درسهای زندگی را از آنها فرا می گیرد .اگر والدین خود الگویی عملی در این زمینه باشند ، در پایبندی کودکان به انجام فرائض دینی بسیار موثر است. تربیت دینی به دنبال برانگیختن شوق و رغبت خداپرستی در فرد است تا او به کارکردهای سازنده و نشاط آفرین دین در زندگی پی ببرد . وظیفه والدین درزمینه ی تربیت دینی کودکان این است که کنجکاوی و شوق حقیقت جویی آنها را نسبت به شیرینی دینداری افزایش دهد. در راه رسیدن به این هدف باید از هرگونه آموزش های تحمیلی و انتقال مستقیم مطالب و مفاهیم دینی بدون آمادگی قبلی کودک پرهیز کرد زیرا که در تربیت دینی باید نیاز درونی کودکان و نوجوانان را برانگیزیم تا زمین دلشان مستعد پذیرش بذر ایمان شود. در خانواده ای که سبک زندگی اسلامی حاکم است و محیط برای تربیت آماده است، کودکان به روش دینی تربیت می شوند و این تربیت فردی نمود اجتماعی می یابد که نتیجه آن استحکام جامعه می باشد. بنابراین حرکت در جاده تعلیم و تربیت دینی ، مثل حرکت در مسیری پرفراز و نشیب است که سرانجام به قله ای مرتفع منتهی می شود.