تاثیر آموزش چندرسانه ای خود واعظ گری(گفتگو باخود) بر رفتار تکانشی و جستجوی مخاطره بانوان صنعت برق استان یزد

خویشتنداری به دلیل اهمیتی که در تنظیم رفتار در زندگی انسانها دارد هم در دانش روانشناسی و هم در آموزه های دینی مورد توجه قرار می گیرد. یکی از روشهای تربیت اخلاقی جهت افزایش خویشتنداری ، آموزش خود واعظ گری می باشد. هدف کلی این تحقیق بررسی تاثیر آموزش خود واعظ گری (گفتگو با خود ) بر رفتار تکانشی و جستجوی مخاطره بانوان صنعت برق استان یزد می باشد. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون– پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه بانوان شاغل صنعت برق استان یزد درسال 1394 می باشد .نمونه مورد نظر شامل 40 نفر از بانوان شاغل بودند که در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفته اند( 20 نفر گروه آزمایش و 20 نفر گروه گواه ).از پرسشنامه خویشتنداری جهت گرد آوری داده ها استفاده شد. برنامه چندرسانه ای آموزش خود واعظ گری (گفتگو با خود ) محقق تدوین وبه مدت 7جلسه و هر جلسه حداکثر 120 دقیقه بر روی گروه آزمایش اعمال شد. داده ها با استفاده از شاخص های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار ) و آمار استنباطی (آزمون کوواریانس ) مورد تحلیل قرار گرفت . یافته نشان داد که آموزش خود واعظ گری (گفتگو با خود ) به تفاوت معنادار آماری (p≤0/0001) بین مراحل قبل و پس از آزمون در نمره کلی رفتار تکانشی وجستجوی مخاطره می انجامد. نتیجه گیری: باتوجه به ثمربخش بودن آموزش خود واعظ گری (گفتگو با خود) در رفتار تکانشی و جستجوی مخاطره ،آموزش این برنامه در راستای کاهش رفتار تکانشی وجستجوی مخاطره باید صورت گیرد .

کلیدواژه ها:

چندرسانه ای ، خود واعظ گری ، رفتار تکانشی ، جستجوی مخاطره