نقش سفیر در پهنه ادب پارسی

موضوع سفیر ( پیام آوری ) از گ ذشته های بسیار دور مورد توجه بوده است . به طوریکه ما با بررسی متون پهلوی و اوستایی ایزدانی را می بینیم که وظیفه پیام آوری را بر عهده داشته اند . ایزدانی چون نریوسنگ ( پیام آور اورمزد ) و اکومن ( پیام آور اهریمن ) که در متون ادب فارسی به آنها اشاره ای نشده است . اما علاوه بر این ایزدان می توان از ایزد سروش نام برد که در ادبیات پارسی به صورت سروش و گاه به صورت هاتف نیز ظهور کرده است . در این مقاله سعی شده ا ست به ویژگی های سفیر و انتخاب پیام آور در آثار منظومی چون شاهنامه ( سفیر و پیام آوری سروش ) ،حافظ ( پیام آوری سروش و باد صبا ) ،منطق الطیر عطار ( پیام آوری هاتف و هدهد ) ، دیوان خاقانی ( پیام آوری هاتف و صبحدم ) ،مثنوی ( پیام آوری هاتف و هدهد ) ،خمسه نظامی( سفیر ) و در آثار منثور چون کلیله و دمنه ،سیاستنامه و مرزبان نامه ( پیام آوری قاصد،پیک و رسول ) پرداخته شود . هدف ما نگاهی اجما لی به چند اثر گرانبها بوده است تا نشان دهیم که اهمیت سفیر و پیام آوری تنها مختص به دوران ما نیست بلکه در ادبیات قدیم نیز ویژگیهای خاصی برای سفیر و پیک قایل بودند که ما سعی در تطبیق سفیر در این آثار با ویژگیهای سفیر در جامعه ی امروزی نموده ایم .

کلیدواژه ها:

سفیر ، پیام آوری ، سروش ، رسول ، هدهد ، هاتف