تاثیر چشمه های آبگرم ( گنو و خورگو ) در استان هرمزگان بر آب شرب منطقه

استان هرمزگان در جنوب کشور و در ساحل خلیج فارس و دریای عمان قرار دارد. بخش وسیعی از وسعت این استان در محدوده حوزه آبریز کل و مهران - جزایر و بندرعباس - سدیج قرار می گیرد. بررسی منابع آبهای سطحی نشان می دهد که رودخانه های واقع در بخش غربی استان یعنی در حوزه کل - مهران به غیر از برخی از سرشاخه های رودخانه کل به دلیل گستردگی فراوان گنبدهای نمکی دارای شوری بسیار زیاد و از کیفیت نامطلوب برخوردار می باشد. رودخانه های واقع در بخش شرقی استان یعنی در حوزه بندرعباس - سدیج عموماً از شوری کمتر و کیفیت مناسب تر برخوردار بوده که به ویژه در مواقع پرآبی و سیلابی رودخانه ها، آب از کیفیت نسبتاً مطلوب برخوردار است. اطلاعت مربوط به کیفیت شیمیایی و شوری آب در 34 محدوده مطالعاتی و 50 دشت واقع در استان در دسترس می باشد. جمع بندی نتایج موجود نشان می دهد که در مقادیر حداکثر املاح به ترتیب 18.20 و 12 دشت دارای میزان شوری بیشتر از 1000.1000 تا 5000 میکروموس بر سانتی متر و در مقادیر متوسط املاح نیز 24.17 و 9دشت به ترتیب دارای شوری معادل بیشتر از 5000.5000 تا2500 میکروموس بر سانتی متر و در مقادیر حداقل املاح 17 دشت دارای شوری کمتر از 1000 میکروموس بر سانتی متر می باشد. عوامل اقلیمی، سازند های زمین شناسی مخرب و وجود خاکهای شور از مهمترین عوامل شور کننده منابع آب در استان به شمار می روند. سازندهای تبخیری و گنبدهای نمکی از جمله عوامل گسترش شوری آب بوده که وسعت آنها در حوزه کل - مهران برابر با 3490 و 1493 کیلومتر مربع و در حوزه بندرعباس - سدیج برابر با 5057 و 53 کیلومتر مربع می باشد. بنابراین منابع آب استان از نظر کمی از وضعیت نسبتاً مناسبی برخوردار هستند ولی گسترش تشکیلات آلوده کننده در اغلب نقاط استان و وجود بالغ بر 60 گنبد نمکی پراکنده در سطح حوزه بالاخص در نیمه غربی و بخش هایی از نواحی شمالی استان، حدود 4/4 میلیارد متر مکعب از پتانسیل آبی منطقه را شور و غیر قابل استفاده می نماید.

کلیدواژه ها:

حوزه آبریز ، میکروموس بر سانتی متر ، سازند ، گنبد نمکی