بررسی ثابت کننده خارجی و داخلی بر روند بهبود استخوان های اندام تحتانی

در این مقاله ابتدا تعریف اجمالی از کلیه ثابت کننده ها که در بهبود شکستگی مورد استفاده قرار می گیرند، انجام شده و به طور کلی این ثابت کننده ها به دو گروه خارجی و داخلی تقسیم می شوند. با توجه به نوع شکستگی موقعیت شکستگی، شرایط سنی، وزنی و پارامترهای دیگر، نوع ثابت کننده به تشخیص پزشک معالج، تجویز می شود، اما هر کدام از ثابت کننده ها بسته به نوع آن تاثیرات نامطلوبی در شکل استخوان جدید یا در زمان بهبود ایجاد می کنند. در این تحقیق با نوجه به اطلاعات به دست آمده از نحوه فرایند بهبود هر کدام از ثابت کننده ها مقایسه ای بین ثابت کننده خارجی با هر یک از ثابت کننده ها انجام شده و عیب و ایراد هر کدام مشخص شده است. پس از بررسی و مقایسه، این نتیجه حاصل آمد که ثابت کننده های داخلی (صفحه های فشاری و میخ های داخلی)، در زمان بهبود باعث ایجاد، Endosteal و Periosteal در شکل استخوان جدید نموده و میزان چگالی جرمی استخوان جدید را نسبت به استخوان طبیعی تا حداکثر 57% افزایش می دهند. در صورتی که ثابت کننده خارجی (External Fixator) فقط باعث Periosteal شده و چگالی جرمی استخوان را حداکثر 20% افزایش می دهند، البته خاظر نشان می سازد که این مقدار در اولین مرتبه بهبود به وجود می آید و اگر به کرات از همان محل بشکند و یا نحوه ثابت نمودن صحیح نباشد، میزان چگالی جرمی استخوان جدید کمتر از حالت طبیعی شده و در این حالت شکل استخوان جدید بسیار نامطلوب و از نظر تحمل نیرو بسیار ضعیف عمل می کند.