همسایه دیوار به دیوار غم

؛«غم» در درازنای حیات، همچو همزادی، همراه آدمی بوده و کمتر لحظه ای دل و زبانش از حضور غم خالی شده است؛ این حضور، تجلی های گونه گون داشته؛ عرصه هنر و ادب، از بهترین و گویاترین این تظاهرات است. شعر فارسی نیز از این قاعده مستثنی نبوده؛ نگاهی گذرا به مجموعهآثار بازمانده از نخستین دوره شعر دری، بهترین گواه برین ادعاست. در دوره های بعدی هم، شعرها و شاعران بسیاری این مفهوم را گزارش کرده اند؛اما در میان سبک ها و دوره های شعر فارسی، سبک هندی با وسعت و تنوع ویژه ای به آن پرداخته است. طالب آملی از شاعران سبک هندی استکه غم و وصف آن، ازکانون های خلاقیت هنری اوست. مسأله اصلی این پژوهش پاسخ به این سوال است که «غم» و مسائل آن چگونه در غزل او وصف شده و برای تبیین آن از کدام حوزه های مفهومی و هنری بهره گرفته است. این پژوهش به روش توصیفی و تحلیل اسنادی انجام گرفته ونتیجه این که، غم از موتیف های محوری غزل طالب است؛ به گونه ای که همه استعداد هنری خود و سنت های ادبی شاعران دوره های پیش وهم عصر را به پای وصف آن ریخته است.

کلیدواژه ها:

طالب آملی ، غم ، غزل ، سبک هندی