تحلیل بلاغی وطن سروده های شاعران سبک هندی

ایران در عصر صفوی به ثبات سیاسی رسید و مرزهای جغرافیایی خود را بویژه در دوران پادشاهی شاه عباس گسترش داد. اینگسترش سبب آغاز روابط سیاسی، مبادلات فرهنگی و توسعه روابط ادبی با سرزمین های دور و نزدیک شد.ایرانیان و هندیان به دلیلمشترکات فرهنگی بسیار، تأثیرات متقابلی بر یکدیگر داشتند. روابط فرهنگی، سیاسی و ادبی بین دو کشور در دوره صفوی به گونه ایگردید که رشته های کهن این مبادلات استوارتر شد و عمق بیشتری یافت.عدم توجه کافی پادشاهان سلسله صفوی به سخنوران و شاعران و وجود دربارهای ادبی و علمی در هند، سبب گردید شاعران برایعرضه هنر خود به دنبال پناهگاه امنی بگردند و البته هندوستان به سبب سابقه کهن زبانی و فرهنگی و وجود امکانات درخور بهترینجایگاه تجلی هنر شاعران ایرانی شد. پادشاهان هندوستان این شاعران را در سایه حمایت و تکریم خود قرار دادند و هر یک به سهمخویش در بسط زبان و ادبیات فارسی کوشیدند.این مهاجرت ها سبب بروز احساسات شاعران نسبت به وطن (ایران) و غربت (هند) در قالب مضمون ها و معنی های باریک در لفظاندک که از خصوصیات سبک هندی است، گردید. در این تحقیق در پی بررسی تصویر بلاغی وطن و غربت از دیدگاه تعدادی ازین شاعرانبرجسته مهاجر در دوره صفوی هستیم.

کلیدواژه ها:

ایران ، هند ، وطن ، غربت ، سبک هندی ، وطن سروده ، بلاغت