درونگرایی

معماری ایرانی و اسلامی توجه زیادی بر درونگرایی داشته است و این انتخاب و گرایش در معماری ایران ریشه در اعتقادات ایرانی ها دارد. ایرانی ها خواستار فضایی آرام و بدور از هیاهو و مزاحمت دیگران بوده اند . واژه درونگرایی پیش از اینکه نوعی نگرش در معماری باشد آشکار کننده دیدگاه اخلاقی و عرفانی ملت ایران بوده است و بصورت یک اصل در معماری کهن و ریشه دار ما بوجود آمده است . در بحث معمارانه درونگرایی به منزله نپرداختن به ظاهر و در عوض ، پرداختن بیشتر به درون انسان و فضاها معنا می یابد تا جایی که در کلیت معماری ایرانی اسلامی می توان خانه هایی یافت که از نظر نمای بیرونی ساده و بی آلایش بوده اند و بر خلاف ظاهر آن در درون عظمت و شکوه و آرایه های فاخر بر خوردار بوده اند. فضای حیاط با مرکزیت حوض آب به گونه ای بوده است که ساختمان های اطراف را در آغوش گرفته و تزئینات دیوار و ستون ها و ایوان ها در کنار باغچه های پر از گل آرامش را برای افراد خانه فراهم می کرده است . سکوت ، آرامش و فضای وسیع خانه های سنتی این امکان را برای ساکنین خود فراهم می آوردند که به دور از هر دغدغه ای به خلوت و آرامش عمیق برسند .

کلیدواژه ها:

درونگرایی ، سلسله مراتب معماری سنتی ، محرمیت