بازشناخت تعریف بافت فرسوده در کلانشهر تهران

بافت های فرسوده یکی از مهمترین چالش های شهرهای معاصر هستند که بدلیل پیچیدگی های فراوان کالبدی، اجتماعی و اقتصادی یکی از دغدغه های مسوولان امور شهری در سراسر جهان را شکل داده اند. اگرچه سابقه کشورهای پیشرو در توجه به بافت های فرسوده و برنامه ریزی علمی و عملی در این زمینه به بیش از یک قرن بالغ گردیده اما شواهد زیادی در دست است که نشان می دهند در کشور ما حتی تعاریف و مفاهیم اولیه موضوع نیز با ابهامات فراوانی مواجه بوده و ادبیات تخصصی یکسانی در این ارتباط تدوین نگردیده است. امری که انجام آن به عنوان پیش زمینه ای جهت هر گونه اقدام اصلاحی در بافت های فرسوده رو به رشد شهرهای کشورمان، بیش از پیش ضروری می نماید. در نگارش این مقاله از روش تحقیق اسنادی استفاده گردیده و واژه شناسی بافت فرسوده در زبان انگلیسی و فارسی و ابهامات موجود در این زمینه در طرح جامع جدید تهران، تجزیه و تحلیل گردیده است. نتایج این مطالعه نشان می دهند که تعاریف قانونی ملاک عمل شناسایی بافت فرسوده در شهر تهران برخلاف دیگر شهرهای پیشرفته جهان تک بعدی بوده و در تعارض با ماهیت چندبعدی این محدوده های شهری تنها جنبه کالبدی را مد نظر قرار داده اند. امری که درنتیجه، برخوردهایی ایستا، جزءنگر و شیوه های اقدام غیرکارآمد را سبب گردیده است. درنهایت، یک الگوی پیشنهادی جامع نگر جهت تعریف بافت فرسوده ارائه گردیده و بر همان اساس نیز روش های گوناگون اقدام، ارزیابی و اولویت گذاری گردیده اند.

کلیدواژه ها:

تعریف بافت فرسوده ، طرح جامع تهران ، معیار فرسودگی ، کلانشهر تهران