اثربخشی خانواده درمانی شناختی – رفتاری بر اختلال شخصیت خودشیفته : مطالعه موردی

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان شناختی – رفتاری بر اختلال شخصیت خودشیفته است . روش پژوهش تک موردی است و داده ها ازطریق مصاحبه بالینی و مداخلات صورت گرفته در جلسات درمانی گردآوری شده اند . در این پژوهش یک آزمودنی مرد 55 ساله مبتلا بهاختلال شخصیت خودشیفته با روش شناختی - رفتاری، درمان شده است. فرایند درمان طی سی جلسه انجام پذیرفت. در جلسات درمانی ازروشهایی چون حل مسئله، خود - بازبینی، مثبت نگری و بازسازی شناختی استفاده شد . یافته ها حاکی از آن بود که بعد از گذشت 30 جلسه از درمان، کاهش محسوس علائم اختلال شخصیت خودشیفته با توجه به معیارهای تشخیصی انجمن روانپزشکی آمریکا به چشم می خورد . نتایج به دست آمده همه فرضیه های پژوهش را تأیید کرد و نشان داد از آنجا که رویکرد خانواده درمانی شناختی - رفتاری بر این موضوعتأکید می ورزد که اعضای خانواده بهطور همزمان بر یکدیگر تأثیر میگذارند و از هم تأثیر میپذیرند، رفتار یک عضو خانواده، رفتارها، شناختها و هیجانهای دیگر اعضای خانواده را تحت تأثیر خود قرار میدهد . براساس نتایج این مطالعه کاربرد روشهای شناختی - رفتاری خانواده در بهبود و کاهش علائم اختلال خودشیفته مؤثر است.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت خودشیفته ، خانوادهدرمانی ، درمان شناختی - رفتاری ، مطالعه موردی