جایگاه صنعت فرش دستباف روستایی در اقتصاد مقاومتی

هنر و صنعت قالیبافی یکی از کهن ترین و برجسته ترین صنایع دستی ایرانیان به شمار می آید که در نواحی روستایی همواره در کناربخش کشاورزی یکی از مهمترین منابع تأمین درآمد مردم است. در چند دهه ی گذشته پس از انقلاب، رشد شهرنشینی، تنوع صنایع وسیاست رشد تک محصولی به تحولات گسترده اجتماعی و اقتصادی از جمله در نواحی روستایی انجامید. این شرایط رکود فعالیتهایاقتصادی صنایع روستایی بویژه صنایع دستی، در بسیاری از نواحی روستایی هم چون قالیبافی را درپی داشته است. بر این اساس؛پژوهش حاضر با هدف بررسی جایگاه فرش دستباف روستایی در اقتصاد مقاومتی و با استفاده از داده های ثانویه و مطالعات کتابخانه ای واسنادی، سعی در نشان دادن اولویت توجه و حمایت از قالیبافی بعنوان مهمترین صنعت دستی کشور دارد. نتایج حاصل از این تحقیقنشان میدهد که فرایند تولید فرش دستباف در ایران بدلیل خصوصیات مهمی مانند بهرهگیری از فناوری ساده و کم هزینه، مواد اولیهارزان قیمت، ایجاد فرصتهای شغلی پایدار، ایجاد اشتغال جنبی و درآمد مکمل برای روستاییان، تنوع درآمدی، مشارکت دادن زنان درتولید، کاهش مهاجرت روستاییان به شهر، ارزش افزوده بالا (حدود 65 %)، حفظ فرهنگ و اصالت بومی، انتقال هنر بومی و محلی و پیوندنسلها از یک مزیت نسبی برخوردار است و با توجه به تولید داخلی و عدم وابستگی به واردات فرش دستباف، می تواند از نظر اقتصادمقاومتی تداعی کننده توسعه درونزا در روستا باشد. ولی در عصر حاضر بدلیل وجود برخی مشکلات از جمله تحریمها و کاهش سهمفرش در صادرات غیرنفتی، این صنعت با رکود مواجه شده است.

کلیدواژه ها:

فرش دستباف ، توسعه روستایی ، اقتصاد مقاومتی ، اشتغال روستایی