حسن نیت در قراردادها از دیدگاه حقوق ایران و فقه امامیه

در حقوق ایران حسن نیت واژهای در مقابل سوءنیت است که در لغت نیت نیکو را معنی میدهد. ازآنجاکه تعهدات قراردادی در مرحله اول وابسته به نیت شکلگیری آن میباشد و در این میان صداقت از مفاهیم بنیادین میباشد، لذا حسن نیت لازمه شکلگیری هر نوع تعهدات قراردادی در حقوق ایران میباشد. با عنایت به اینکه فقه امامیه منبع اصلی حقوق ایران است، قانونگذار میتواند با الهام از آموزههای فقهی و اخلاقی نسبت به وضع ماده قانونی در زمینه شناسایی اصل حسن نیت بهروشنی اقدام نماید. بر این اساس پژوهش حاضر با عنوان حسن نیت در قراردادها از دیدگاه حقوق ایران و فقه امامیه به بررسی حسن نیت در قراردادها از دیدگاه حقوق ایران و فقه امامیه میپردازد. روش انجام پژوهش توصیفی تحلیلی میباشد. نتایج -حاصل از پژوهش نشان میدهد که: حسن نیت به معنای انجام وظائف به صورت صادقانه، منصفانه، معقول که دو طرف قرارداد یا اشخاص ثالث مرتبط با قرارداد از یکدیگر انتظار دارند، همراه با اهتمام به رعایت حقوق و منافع دیگران و دوری از هرگونه سوءنیت و فریبکاری است و مفاهیم فرا فقهی، صداقت، عدالت، انصاف، قواعد فقهی چون اصل لزوم در عقود، لاضرر، احسان و اصل صحت، از مبانی اصل حسن نیت در منابع اسلامی است.

کلیدواژه ها:

حسن نیت ، حسن نیت در حقوق ایران ، حسن نیت در فقه امامیه ، حسن نیت در قراردادها