بررسی نامشروع بودن فعل زیان بار به عنوان رکن مسئولیت مدنی در فقه امامیه و حقوق ایران

برخی حقوقدانان در نظریه تقصیر برای فعل زیان بار به عنوان یکی از ارکان مسئولیت مدنی دو وصف نامشروع بودن و تقصیرکارانه بودن را ذکر کردهاند در حالی که در فقه برخی براساس قاعده «الجواز لاینافی الضمان» معتقدند که در صورتی که فردی در انجام کاری مجاز باشد و شرع و قانون به او اجازه انجام کار را داده باشند و د رعین حال آن کار موجب ورود ضرر به دیگری شود فرد عامل زیاد ضمان دارد و باید خسارت وارد را جبران نماید، با این که عمل فرد مشروع و مجاز بوده است طبق قاعده مذکور باید گفت که مشروع و نامشروع بودن عمل، تاثیری در ضمان ندارد و در هر صورت فرد زیان زننده مسئول جبارن خسارت خواهد بود. البته در مقابل این نظر، گروهی دیگر معتقدند که «الجواز ینافی الضمان»: بدین معنا که مجاز و مشروع بودن عمل با ضمان منافات دارد و در صورتی فرد زیان زننده ضامن خواهد بود که عمل او نامشروع باشد حال در این پژوهش با بررسی دلایل دو گروه با روش توصیفی تحلیل به دنبال جمع بندی بین دو نظر و رفع تعارض بین آنها هستیم.

کلیدواژه ها:

مسئولیت مدنی ، ارکان مسئولیت مدنی ، فعل زیان بار ، تقصیر ، مشروعیت فعل