آداب و اخلاق و معاشرت از دیدگاه اسلام

انسان موجودی اجتماعی است که ارتباط و انس با دیگران از ضروریات زندگی او به شمار می رود احساس نیاز به معاشرت صمیمانه و همدلی و همراهی با دیرگان ، علاوه بر اینکه یکی از جلوه های زندگی اجتماعی به شمار میرود ، ندایی برخاسته از اعماق وجود انسان است . انسان بعد از تولد در محیط های مختلف قرار می گیرد هر محیطی به گونه ای در رشد و شکوفایی استعداد های انسان موثر است . اجتماع یکی از این محیط ها به شمار می رود . بدونارتباط با دیگران بخشی از استعداد های انسان شکوفا نمی شود . آداب رابطه با دیگران بروز دهنده شخصیت و اخلاق افراد است و انسان بدون آگاهی از اخلاق و آداب اجتماعی و عمل به آنها زندگی تلخ ، ناموفق و آسیب پذیری دارد. لازمه معاشرت صحیح ، شناخت روحیات، خلقیات و درک متقابل اطرافیان است .انسانیت انسان وقتی شکل میگیردکه ارزش های اخلاقی در وجود او متبلور شود . هر انسانی را به میزان ظهور ارزش های اخلاقی در افکار و گفتار او ارزیابی می کنند . اولین نمودی که از یک شخص در جامعه ظاهر می شود اخلاق آن فرد است . آداب اجتماعی کهشامل ادب فردی و رفتارهای اجتماعی افراد است از مباحث مهم اخلاقی است . اصولا آنچه در روان شناسی غرب به نام آداب و اصول اخلاقی از آن یاد می شود نسبی است که دامنه آن تا حریم اصول بنیادین پیش رفته و نتایجی ای جز تغییر مداوم ارزش های قراردادی نیست . سلام کردن و مصافحه – خویش رویی و خوش گویی وصله ارحام از جملهنمونه های عملی و مصداق های خاص و روشن است تا مرزهای دوستی و پیوند های عاطفی استوارتر گردد و در آخر ثمرات رعایت آداب معاشرت می باشد که درد و بعد فردی و اجتماعی آورده شده تا بتوان آن را در زندگی خود جاری ساخت تا ارتباط موثر و جامعه پویا و سالم داشته باشیم .