مردم، دولت و مشارکت

سطح توقع و انتظارات مردم از دولتها در طول زمان دستخوش تغییر میگردد . روند این تغییر به گونه ای است که میتوان دو زمینه مشخص را در آن مشاهده کرد . اول اینکه مردم هر روز بیشتر از گذشته انتظار دارند که دولتها به نظرات و پیشنهادات ایشان توجه کرده و تصمیمات اساسی را بر همین مبنا اتخاذ نمایند . و دوم آنکه دیگر برای حضور دولت در مناسبات اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و بخصوص اقتصادی، با همان شیوه دیوان سالارانه قدیمی مشروعیتی قائل نمی باشند . این خواست مردم به منزله آن دسته از فعالیتهایی که باید صورت پذیرد نیست، بلکه بحث به نوعی خصوصی سازی آن امور و انجام آنها با ملحوظ نمودن نظرات و پیشنهادات ایشان است .تشکل های مردمی، احزاب، NGO ها و حتی مسئولیت پذیرتر شدن مردم زمینه های مناسبی برای کاهش تصمیم گیری های از بالا به پایین و جلب نظر بیشتر و مشارکت مردم، در امور مربوط به خود ایشان است .از آنجا که انتظارات مردم با توسعه آگاهی های ایشان دائما افزایش مییابد ادامه حکومت بااشکال سنتی آن تأمین کننده تعامل منطقی مردم و دولت نخواهد بود . بی توجهی به این مهم نه تنها نارضایتی عمومی را در پی خواهد داشت و ساختار حکومت را مورد تهدید قرارمیدهد، بلکه کشوررا از توسعه و ترقی باز داشته و امنیت و وحدت ملی را نیز به خطر خواهد افکند .دولتها با اقبال از اندیشه و پیشنهادات مردمی می توانند زمینه های احساس تعلق وخوشبختی را برای ملت فراهم کرده و از طرف دیگر با مشارکت اندیشهای، دستیابی به اهداف برنامه های ملی را تسهیل نمایند . نظام پیشنهادات مناسبترین ابزاری است که این مهم را محقق میسازد و خوشبختانه در حال حاضر از زمینه های تجربی خوبی در جهان و ایران برخوردار است .