بیابان و بیابان زایی

بیابان از مجموعه ای هدفمند(اکوسیستم)از موجودات جاندار و بی جان که رابطه ای وابسته وپیوسته با هم دارند تشکیل شده است. بیابان زایی در ایران یک موضوع فرابخشی بوده و معلول عوامل متعددی است که با توجه به شرایط ویژه هرمنطقه از جمله ویژگی های طبیعی و ساختاراجتماعی فرهنگی واقتصادی حاکم بوجود آمده است. پدیده بیابان زایی عبارت است از تخریب اراضی در نواحی خشک،نیمه خشک، و نیمه مرطوب خشک ناشی از عوامل متعددی چون تغییرات اقلیمی و فعالیت های انسانی، عوامل موثر بر بیابان زایی شامل عوامل محیطی چون،هوا و اقلیم ،ژئومورفولوژی، کمیت و کیفیت منابع آب و خاک و عوامل انسانی چون، تخریب منابع گیاهی، تخریب منابع آب، تخریب منابع خاک و اراضی می باشد. برپایه پژوهش های درآسیای مرکزی عوامل انسانی ازفاکتورهای غالب و عمده موثر بربیابان زایی است به طوری که 87 درصد عوامل بیابان زایی را به خود اختصاص می دهد و تنها 13 درصد آن مربوط به عوامل طبیعی است یک سری عوامل نیز باعث شدت بیان زایی می شوند که شامل سیل، تخریب منابع طبیعی، شور شدن خاک و اب و توسعه شهری و صنعتی می باشد. از راه های مهار بیان زایی می توان به نهال کاری و بذر پاشی، مدیریت درست امور کشاورزی در جهت بهبود کمیت و کیفیت ابیاری، انسداد چاه های غیر مجاز و کنترل بهره برداری چاه های دارای پروانه و استفاده از گونه گیاهی مقاوم سالسولا ریدیگا در برابر شرایط نامساعد زیستی اشاره کرد.