ساماندهی و ارتقاء نقش معابر پیاده و سواره دریافت های فرسوده با تاکید بر رویکرد نوشهرگرایی با استفاده از روش تحلیلی QSPM ( نمونه موردی : محله نوغان مشهد )

با نگاهی به شهرهای امروزی می توان دریافت که این شهرها در بستری از تحولات قرار گرفته اند، که هرکدام می توانند ردپای متفاوتی بر چهره آنان بر جای گذارند. یکی از مهم ترین تحولات در دهه های اخیر را می توان دگرگونی بافت های تاریخی و عدم توانایی این بافت ها در برآورد نیازهای کنونی دانست. در این بین آنچه بسیار مهم است، شیوه برخورد با این تحولات است. یکی از الگوهای جدید شهری به ویژه در زمینه نوسازی بافت های فرسوده، الگو نوشهرگرایی می باشد. نوشهرگرایی را می توان الگویی شامل طرح های سنتی و تلفیق آن ها با حساسیت های دوران معاصر نامید. از این رو این مطالعه در پی آن است که به بررسی اجمالی اصول نوشهرگرایی به عنوان راهبردی در جهت ارتقاء نقش معابر پیاده و سواره در بافت های فرسوده شهری بپردازد. بر این اساس در این پژوهش به وسیله روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از منابع و اسناد مرتبط به بررسی تطبیقی اصول نوشهرگرایی در محله نوغان شهر مشهد به عنوان نمونه موردی با استفاده از روش تحلیلی (QSPM) پرداخته شده است. حاصل نتایج و یافته های این تحقیق نشان می دهد که رابطه معناداری میان اصول نوشهرگرایی و ساماندهی معابر بافت های فرسوده وجود دارد و ارتقاء نقش این معابر با توجه به رهیافت نوشهرگرایی می تواند، سبب ساز ایجاد بافت شهری کارا، پویا و منطبق بر نیازهای امروزی گردد.

کلیدواژه ها:

نوشهرگرایی ، بافت فرسوده ، پیاده مداری ، QSPM