مبانی حاکم بر تنبیه بدنی اطفال به عنوان مجازات در حقوق کیفری ایران و فقه امامیه

توجه به حقوق کودک و حمایت از او در برابر مجازات و تنبیه از امور است که طی سالها ی اخیر نظر بسیار ی از پروهشگران را به خود جلب کرده است این موضوع از جهت مباحث حقوق بشری و در قالب اسناد بین المللی حمایت از کودک بازتاب خاصی دارد از نظر معاهدات بین المللی و همچنین قوانین داخلی ایران انواع مختلف مجازات و تنبیه کودک مانند آزار جسمی ممنوع شمرده شده است از طرف دیگر شریعت اسلام نیز نگاه ویژه ای به کودک دارد فقها نیز اهتمام ویژه ای به این امر داشته اند روش تحقیق در این پژوهش توصیفی - تحلیلی میباشد سوال اصلی مطالعه این است که مبانی حاکم بر تنبیه بدنی اطفال به عنوان مجازات در حقوق کیفری ایران و فقه امامیه چیست ؟فرضیه تحقیق در پاسخ به سوال فوق این است که لزوم پیگیری در ارتکاب جرم و جلوگیری از تکرار جرم و حفظ و صیانت جامعه در قبال اعمال نابهنجار از مهم ترین مبانی میباشد نتایج پژوهش نشان میدهد که تنبیه یکی از روش های تربیتی است که در موارد و موقعیت های خاصی به عنوان یک روش اصلاحی رفتار مورد استفاده قرار میگیرد و در حذف رفتار نامطلوب و یادگیری رفتار مطلوب تحت شرایط ویژه ای کمک کننده است برخی دیگر از ضمانت اجرا های غیر کیفری در منار ضخامت اجرای کیفری مانند توبیخ ،تعلیق،انفصال موقت یا دائم از خدمت که برای معلم و یا پرستار کودک قابل اعمال است و نیز بستن موقت و یادائم مراکز آموزشی تربیتی و مرکز نگهداری کودک و ابطال پروانه در صورت ارتکاب جرم علیه کودک از انواع دیگر کیفرهای دنباله دار محسوب میشود قانون مجازات اسلامی 1392 تنبیه بدنی اطفال را پیش بینی نکرده بنابراین مجوزی در این خصوص ندارد

کلیدواژه ها:

کودک تادیب ، تنبیه ، فقه اسلامی ، قوانین حقوقی