بررسی جایگاه سکوت درحقوق موضوعه ایران وفرانسه

سکوت، به تنهایی حاکی از اراده شخص نیست و از وضع شخص ساکت چیزی فهمیده نمیشود و موارد استثنایی که سکوت در آنها علامت رضایت است سکوت محض نمیباشد بلکه قرینهها و اماراتی هستند که میتوانند مبین اراده شخص باشند و ارزش واقعی تعلق به آنها دارد نه به نفس سکوت زیرا سکوت نمیتواند مبین اراده شخص ساکت باشد و اعم از رضاست و بدون اماره و قرینه ارزش و اعتباری ندارد. بنابراین، در مواردی که اراده ابراز میشود به اعتبار وجود و ابراز اراده (صریح یا ضمنی) سکوت میشکند و اثر حقوقی بر آن مترتب میشود. این اثر به اعتبار همان اراده است نه سکوت. این تحقیق به بررسی جایگاه سکوت در مقام اعلام اراده در حقوق ایران پرداخته است و روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و اسنادی می باشد

کلیدواژه ها:

سکوت ، اراده ، سکوت در حقوق ، سکوت در قانون مدنی ایران