اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر رضایت از زندگی دروالدین کودکان عقب مانده ذهنی

هدف پژوهش بررسی اثربخشی شناختی رفتاری بر رضایت از زندگی در والدین کودکان عقب مانده ذهنی و جسمی بود. پژوهش حاضرآزمایشی )طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل( و جامعه آماری این پژوهش، کلیه والدین کودکان عقب مانده ذهنی و جسمیکه در مراکز تحت پوشش بهزیستی شهرستان بهبهان در سال 5931 بودند. سپس براساس نمونه گیری تصادفی ساده تعداد 93 نفر در دوگروه آزمایشی و کنترل)برای هر گروه 51 نفر( جایگزین شدند. سپس به گروه آزمایش، گروه درمانی شناختی رفتاری ) 8 جلسه( اجرا شد. درگروه کنترل هیچ آموزشی از گروه درمانی شناختی رفتاری در این مدت کسب نکرد. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامهرضایت از زندگی و جلسات 8 گانه شناختی و رفتاری بود. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از دو بخش توصیفی و22 استفاده شد. نتایج نشان SPSS استنباطی با از آزمون آماری تحلیل کوواریانس با رعایت پیش فرض های آن و با استفاده ابزار نرم افزار داد که آموزش شناختی رفتاری موجب افزایش رضایت از زندگی والدین کودکان عقب مانده ذهنی و جسمی می شود. می توان نتیجه گیری کرد که شناختی رفتاری می تواند رضایت از زندگی والدین کودکان عقب مانده ذهنی و جسمی را ارتقاء دهد.

کلیدواژه ها:

شناختی رفتاری ، رضایت زندگی ، عقب ماندگی