عشق و عید درکلام مولانا

زمره ی عشاق را عشق به سر منزل معشوق راهبر است عارف عاشق منازل و مقامات راپله پله تا ملاقات خدا و با پرو بال عشق طی میکند رابطه ی عرفان و عشق همانند رابطه ی جسم و روح است با درود عشق گفت و شنود ها به پایان میرسد و سکوت حاکم میشود در عین این که گفتنی ها بسیار میشود. عشق طمع سوز است. حرص کش است. شجاعت خیز است. و آدمی را روشن میکند عشق لاابالی است . عافیت سوز است. خواب بستان است. شکایت سوز است . انتهای مسیر و نقطه ی نهایی عشق فدای خود است که وضعیت سالکان در نسبت با این مسیر و دو گروه : ۱- سالکان مجذوب. ۲ـ مجذوب سالک . وضع سالک مجذوب مثل کسی است که با خویش در می آمیزد و زحمات توان فرسایی متحمل میشود تا شاید نتیجه ای عایدش گردد. مسیر را باید قدم قدم با پای خویش طی کند با مشقات بسیار. وصال گروه دوم مجذوبان سالک تضمین شده است اگر برق عشق از منزل لیلی بدرخشد و خرمن مجنون دل افگار را بسوزاند به مراتب بالاتر از اطاعتی است که شخص به هزار سال قصد مداومت دارد. مولوی از عید فقط عید قربان را میفهمد و مصداق تمام فروشی هم در مقابل معشوق همین عید قربان وفا کردن خویش است. ترس مویی نیست اندر پیش عشق جمله قربانند اندر کیش عشق.

کلیدواژه ها:

عشق. امید. مولانا