حدیث نبوی اثنی عشر در جوامع حدیثی فریقین

شناخت و تحلیل مکاتب حدیثی شیعی در سده های اولیه اسلامی از مباحث جدی در محور های مربوط به بررسی تاریخ تحول حدیث و هم چنین ادوار فقه و اجتهاد در عالم تشیع است که هدف اصلی از نوشتن این مقاله همین میباشد. علیرغم این گونه مباحث و نقش آن در شناخت زیر بناهای فکری حاکم بر حوزه های حدیثی شیعه و جایگاه آن در نوع داوری در خصوص صحت و سقم متون روایی آن سان است که شایسته است روش خوبی نمیباشد و به ویژه در زمینه حوزه های حدیث شیعی تحقیقات متنوعی به چشم نمیخورد مدینه به خاطر حضور صحابه در آن و نقل احادیث متنوع از پیامبر صلی الله علیه و آله و معصومین علیه السلام از نوعی حدیث گرایی برخوردار بوده و محدثان مدنی نیاز کمتری به نقادی عقلی در احادیث احساس میکردند کوفه نیز به دلیل برخی عوامل از جمله دوری از محل استقرار صحابه و هم چنین ائمه معصومین علیه السلام به عمل قیاس و دخالت دادن عقل در فهم معانی احادیث تمایل پیدا کرد. از این رو یافته ها نشان میدهد برخی از کسانی که در غالب منالع رجالی تضعیف شده اند بنا به اعتقاد عده ای از رجالیان به خاطر نقل احادیثی بوده که در تلقی برخی گروه ها بوی غلو از آنها استشمام میشده است به عنوان نمونه میتون به محمد بن سنان جابر بن یزید جعفی و مفضل بن عمر اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

مکتب حدیثی شیعه ، مکتب حدیثی مدینه ، سیر تحولات مکاتب حدیثی ، نص گرایی و تحلیل عقلانی در مورد مکاتب حدیثی ، حدیث در دوران های مختلف امامان شیعه