پراکنش فضایی سکونتگاه های شهری استان چهارمحال و بختیاری (1345- 1388) با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی GIS

شهر به عنوان نظامی پویا ودر عین حال پیچیده که کنترل اغلب امور اقتصادی اجتماعی هر منطقه ای را دارا است. در چند دهه اخیر سکونتگاه های شهری با سرعت زیادی گسترش یافته و به شهرهای بزرگ تبدیل شده است این گسترش برای کشورهای توسعه نیافته مانند ایران حادتر است یکی از ویژگی های شهرنشینی در این کشورها فضای نامناسب شهرها است به گونه ای که یک شهر بزرگ که جمعیت آن بیش از شهر دوم وسوم استباعث تمرکز انواع فعالیت ها در آن نقطه ومانع پیشرفت سایر نقاط می گردد. استان چهارمحال بختیاری یکی از استان های محروم کشور است وسابقه چندانی در زمینه شهرنشینی ندارد بافت عشیره ای وروستایی مبتنی بر دامداری و کشاورزی سبب شده شهر و شهرنشینی در این استان به مفهوم اخص خود آنگونه که باید وشایدشود،پویا نشده باشد. اغلب شهرهای این استان روستاشهراندکه فاقد امکانات لازم برای زندگی شهری است.اطلاعاتی که ملزم این پژوهش بوده به صورت آماری، اسنادی، توصیفی و تحلیلی از منابع کتابخانه ای تهبه شده است.هدف این پژوهش پرده گشایی، توصیف و تحلیل سیر تحول شهرنشینی در استان چهارمحال و بختیاری طی سال های 1335- 1385 و روند تغییرات آن است.نتایج این پژوهش نشان می دهدکه بررسی روند تحولات شبکه و نظام شهری استان از یک طرف با افزایش تعداد شهرها و جمعیت شهرنشین همراه بوده و از سوی دیگر از سال 1335 به این طرف از نظم سلسله مرتبه ای شهرهای استان کاسته شده است.

کلیدواژه ها:

شهر ، شهرنشینی ، تحلیل. توسعه ، استان چهارمحال و بختیاری