رشد لایه آپاتیبتی بر روی سیمان گلاس آینومر به روش بیومیمتیک

سیمان های گلاس آیونومر از اوایل دهه 60 میلادی به عنوان سیمان های دندانی معروف شدند و مورد استفاده قرار گرفتند. در صورتی که سیمان های گلاس آینومر خاصیت بیواکتیویته از خود نشان دهند، بهترین کاندید برای تثبیت ایمپلنت های ارتوپدی به استخوان مجاور می شوند. در این پژوهش تاثیر زمان نگهداری در محیط شبیه سازی شده بدن (SBF) بر روی خواص زیست فعالی و میزان Osteoconductivity سیمان گلاس آینومر گیرش یافته با نور به منظور استفاده در کاربردهای ارتوپدی بررسی شد. نمونه های به دست آمده توسط آنالیزهای تفرق اشعه ایکس (XRD)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد بررسی قرار گرفتند. بر خلاف گزارشات مبنی بر محدودیت ایجاد سیمان های گلاس آینومر بیواکتیو، یافته های این تحقیق نشان می دهد که توانایی گروهای سیلانولی و کربوکسیلی برای ایجاد جوانه های آپاتیت، به شدت به ساختار ماده بستگی دارد. در واقع رهایش یون های کلسیم از سیمان در محلول SBF، فاکتور فعالیت یونی تشکیل آپاتیت در محیط اطراف را افزایش می دهد و در نتیجه جوانه زنی آپاتیت در حضور گروهای سیلانولی و کربوکسیلی تسریع می شود.

کلیدواژه ها:

سیمان گلاس آیونومر ، آپاتیت ، روش بیومیمتیک ، سیمان استخوانی