بررسی حمایت از اسرار تجاری در قالب شرط مستقل ضمن قرارداد

با توجه به ابهام‎های موجود در تعریف و حدود اسرار تجاری در حقوق ایران، یکی از روش‎های حمایت از این اسرار استفاده از شروط محدودکننده است. این شروط محدودکننده که ضمن عقد اصلی درج می شوند عبارتند از: شرط رازداری، شرط عدم افشا، شرط عدم ترغیب. اگر حیات این شروط را محدود و وابسته به عقد اصلی بدانیم و با انحلال عقد آنها را منحل بدانیم، در واقع از کارکرد اصلی آنها که حمایت از اسرار تجاری است دور شده ایم؛ زیرا چه بسا نیاز به حمایت از اسرار تجاری پس از انحلال عقد اصلی نیز باشد. در این پژوهش سعی می‎شود پس از یررسی این شروط، امکان استقلال آن ها از عقد اصلی بررسی شود. یافته‎های این پژوهش این نتیجه را در پی خواهد داشت که علی‎رغم نظر رایج تبعیت شرط از عقد اصلی، در برخی موارد مانند شروط محدودکننده در حمایت از اسرار تجاری با توجه به دلایلی مانند اراده طرفین عقد می‎توان نظر به استقلال آنها از عقد اصلی داد و انحلال عقد را باعث انحلال این شروط ندانست؛ هم‎چنین لزوم ارائه تعریفی جامع و مانع و تعیین قلمرو اسرار تجاری توسط قانون‎گذار امری ضروری است.

کلیدواژه ها:

رازداری ، عدم افشا ، عدم ترغیب ، قراردادها و شروط محدودکننده ، اسرار تجاری