باغ ایرانی، راهکاری برای طراحی پارک پایدار

با توسعه جوامع بشری و دور شدن انسان از طبیعت و بروز ناملایمات زیست محیطی، نیاز به ارتباط بیشتر با طبیعت در محیط زندگی بشری مشخص گردید. در این زمان انسانها در صدد چاره جویی برای ایجاد فضاهای طبیعی در محیطشهری به عنوان تامین کننده و ترمیم کننده رابطه انسان با طبیعت برآمدند که نتیجه این تلاشها ایجاد فضاهایی نظیر باغها و پارکها، متناسب با خواستهها، ویژگیهای فرهنگی و توانهای محیطی و اقلیمی سرزمینها شده است. در کشور ایران نیز از زمانهای قدیم باغسازی و باغآرایی، اصلی ترین راهکار برای ایجاد و حفظ رابطه میان انسان و طبیعت بوده است. با پیشرفت روزافزون شهر و منظر شهری استفاده از الگوی باغسازی ایرانی کاهش چشمگیری داشته است. به همین دلیل طراحان منظر، معماران و شهرسازان سعی بر این دارند تا با استفاده از تجربه تمدن ایرانی، باغسازی بومی آن را درکنار طراحیهای مدرن و پیشرفته، دوباره به محیط شهری باز گردانند. هدف این مقاله به این صورت است که ابتدا باغ- سازی ایرانی و در راستای آن طراحی پارک پایدار معرفی شوند. سپس مولفههای پایداری در هر دو مورد بررسی و تطبیق داده میشوند. در پایان مشخص میشود که باغ ایرانی با داشتن خصوصیات پایداری میتواند برای طراحی یک پارک پایدار در فضای بومی و سنتی ایران موثر واقع شود. روش تحقیق در این مقاله به صورت کتابخانهای میباشد

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، پارک پایدار ، طراحی پایدار