یکپارچگی میلگردهای فولادی و پلیمری در بتن های خودتراکم و تاثیر آنها بر اتصالات خارجی تیر ستون بتنی

در این تحقیق با انجام آزمایش های متعدد بر روی نمونه های بتنی ساخته شده از بتن های خودتراکم و معمولی، که حاوی میلگرد فولادی و پلیمری بوده اند، به بررسی عوامل موثر بر مقاومت پیوستگی بتن و میلگرد پرداخته شد عمدهترین آزمایش در این تحقیق، آزمایش بیرون کشیدن میلگرد از داخل بتن بوده است بتن های خودتراکم ساخته شده دارای دو نوع طرح اختلاط بوده اند که در یکی از آنها ماده فوق روان کننده کمتری نسبت به دیگری استفاده شد تا بتوانتاثیر میزان فوق روان کننده را نیز بر روی مقاومت پیوستگی بدست آورد همچنین رفتار اتصالات خارجی بتن ساخته شده از بتن معمولی ) NC ( و خود متراکم ) SCC ( مورد بررسی قرار گرفته است نتایج تحقیق نشان می دهد که استفاده از بتن خود متراکم علاوه بر سهولت در اجرا موجب افزایش کارایی و شکل پذیری اتصال و افزایش چسبندگی بتن با میلگرد میشود برای استفاده از کارایی بتن خود متراکم، اجرای آن در تمام اتصال ضروری نیست و می توان ازآن فقط در ستون یا در محدوده هسته استفاده نمود از طرف دیگر، افزایش مقاومت بتن در صورت ثابهت بودن درصد آرماتور مقطع میتواند موجب تغییر ساز و کار شکست اتصال از حالت برشی در هسته به حالت خمشی در تیر شود و در بررسی دیگر با مقایسهنتایج آزمایش بیرون کشیدن میلگرد بر روی نمونه های بتن معمولی و خود تراکم، اثر نوع بتن بر روی مقاومت پیوستگی بررسی شد و این نتیجه حاصل آمد که میلگردهای فولادی دارای مقاومت پیوستگی بهتری نسبت به میلگردهای ساخته شده از رشته های پلیمر مسلح FRP) ( در انواع بتن بوده اند؛ همچنین بتن های خودتراکم با درصد فوق روان کننده بیشتر، نسبت به سایر بتنهای موجود در آزمایش ها دارای مقاومت پیوستگی بیشتری بوده اند

کلیدواژه ها:

مقاومت پیوستگی ، بتن خود تراکم ، میلگرد پلیمری ، آزمایش بیرون کشیدن میلگرد ، ستون بتنی ، بتن خود تراکم